قوی ترین مرد جهان، جان به جان آفرین سپرد:

ساعت ۱۹ شب یازدهم اسفند ماه، خبری از رسانه های محلی آذربایجان غربی قلب یک ملت را به درد آورد؛ گویا غم و غصه قرار نیست از این بلاد رخت ببندد و حزن و اندوه با زندگی روزمره این مردمان عجین شده و هر روز به یک بهانه با سخنان خود تسلی بخش یکدیگر خواهند بود!
سیامند رحمان بر اثر ایست قلبی درگذشت…!
خبری کوتاه، با کوله باری از بغض و حسرت که کمتر کسی موقع انتشار آن، اشک نریخت!
قوی‌ترین مرد جهان، دارنده دو مدال قهرمانی پارالمپیک، پنج قهرمانی جهان و سه قهرمانی بازی‌های پارآسیایی، این بار قامت زیر بار وزنه روزگار خم کرد و در بیمارستان نبی اکرم اشنویه، بر اثر ایست قلبی جان به جان آفرین تقدیم کرد تا عالمی را با رفتنش ماتمزده کند!
کم از او خاطره نداریم…!
از سه بار جابجایی رکورد سنگین ترین وزنه دنیا در عرض چند ساعت و ثبت در کتاب گینس، تا ایجاد چالش کمبود وزنه برای مسئولین برگزاری مسابقات!
چهره بشاش و پر امید او هرگز از خاطر عموم نخواهد رفت؛ به تعبیر جواد خیابانی چهره ای همچو گیلاس های اشنویه، شیرین داشت!
در واپسین پست های صفحه اینستاگرامش نوشت:« گاهی خدا درها رو میبنده و پنجره ها رو قفل میکنه؛خیلی زیباتر فکر کن؛ شاید بیرون طوفان باشه و خدا بخواد مواظبت باشه! خدا هرگز رو از بنده هاش بر نمی داره؛ مطمئن باش خدا همیشه با بنده های خودشه!»
آری، خدا دقیقا رو به سیامند کرده بود تا او را از هرگونه پلیدی و ناپاکی مصون بدارد.
خداحافظ بزرگمرد…!
تو رفتی و ما میمانیم و فرزندانمان؛ چمدان خاطراتت را می‌گشاییم و از افتخار آفرینی هایت برایشان خواهیم گفت…!
از دلهره رقبایت که قبل از شروع هر تورنومنت، مدال طلا را رزرو شده می‌دیدند…!
از وزنه های سیاه رنگ آویخته به میله خواهیم گفت که به جز مواقعی که تو روی تخته بودی اثری از آنها نبود…!
از پرس وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی خواهیم گفت تا سالیان سال افتخار زائد الوصف و نقل محافل مردمان کرد زبان و ایرانیان باشد…!
از پارالمپیک توکیو خواهیم گفت که مدال طلایش را وام دار توست…!
و از تخته و سکو های قهرمانی خواهیم گفت که امشب تو را از دست دادند…!
چه غریب ماندی ای دل، نه غمی نه غمگساری…
روحت شاد و نامت جاودانه باد!
«خوات لە گەڵ پاڵەوان»